Wielkopolskich Samorządów

Muzeum w Gostyniu zaprasza na otwarcie wystawy „Wincenty Wierzejewski (1889-1972) – skaut-konspirator-powstaniec-żołnierz-artysta” we wtorek 20 stycznia 2015 roku, o godz. 17.00 w sali wystaw czasowych. Na ekspozycji zaprezentowane zostaną m.in. zdjęcia, dokumenty i prace plastyczne bohatera. Gościem wernisażu będzie Wawrzyniec Wierzejewski – badacz dziejów powstańczych, a jednocześnie wnuk Wincentego. Wystawa będzie czynna do 16 lutego 2015 roku.
Wincenty Wierzejewski (ps. Józef, Jerzy Warecki, Skaut, Orsza, Poznański) urodził się w Poznaniu 29 listopada 1889 roku i był synem bednarza Franciszka i Michaliny z domu Majewskiej. W latach młodości Wierzejewski był członkiem Towarzystwa Samokształceniowego Młodzieży „Iskra”. Później przeniósł się do Krakowa, gdzie ukończył szkołę średnią i w 1907 roku rozpoczął edukację na Akademii Sztuk Pięknych. Studiował tam malarstwo i sztuki zdobnicze. W 1910 roku zmuszony był jednak powrócić do Poznania i odbyć służbę wojskową w Armii Cesarstwa Niemieckiego. W 1912 roku został jednym z założycieli pierwszego w Wielkopolsce zastępu skautowego „Poznań”. Wkrótce potem, w miarę przybywania młodych ludzi, zastęp stał się drużyną, a potem hufcem „Piast”, którego komendantem został właśnie Wierzejewski. W tym czasie skauci wielkopolscy prowadzili już tajne przygotowania do wybuchu ewentualnego powstania przeciwko Niemcom. W tym celu nawiązali kontakt ze Związkiem Walki Czynnej (ZWC). Później Wierzejewski był jednym z organizatorów Polskiej Organizacji Wojskowej w zaborze pruskim. Po wybuchu walk, dowodził kompanią skautów, która zdołała oswobodzić z rąk niemieckich Bastion III Grolman w Poznaniu. Jego ówcześni podwładni w późniejszym czasie dali początek 1 Pułkowi Strzelców Wielkopolskich (późniejszemu 55 Poznańskiemu Pułkowi Piechoty). Brał udział w walkach na wschodzie: w 1919 roku w walkach o Lwów, a później w wojnie polsko-bolszewickiej (był jednym z żołnierzy armii generała Daniela Konarzewskiego).
W 1925 roku Wierzejewski Centralną Szkołę Gimnastyki i Sportu, po czym objął dowództwo kompanii w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 7 w Śremie. Następnie przeniesiony został do 57 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Poznaniu. W latach 1932-1935 dowodził oddziałem wartowniczym Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Następnie do 1939 roku pełnił służbę w Samodzielnym Referacie Bezpieczeństwa Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Zajmował się organizacją dywersji pozafrontowej w Wielkopolsce pod kryptonimem „Okrzeja”. W sierpniu 1939 roku przydzielony został do Sztabu Głównego WP. Po przeniesieniu do rezerwy był przedstawicielem katowickich firm budowy dróg w Poznaniu. W tym też czasie działał w harcerstwie, Federacji Polskiego Związku Obrony Ojczyzny i organizacjach powstańczych. Zajmował się również twórczością malarską (Syreny na Westerplatte – 1934; Dęby rogalińskie – 1935) i uczestniczył w wystawach ogólnokrajowych. W kampanii wrześniowej zmobilizowany i przydzielony do Sztabu Głównego, z którym opuścił kraj. Służbę wojskową kontynuował w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie (między innymi w 1 Brygadzie Strzelców w Szkocji), gdzie był oficerem oświatowym w latach 1940–1945. Po wojnie pozostał w Anglii. Osiadł w Leeds i założył tam zakład rzeźbiarski, który specjalizował się w sztuce sakralnej. Zmarł w stopniu podpułkownika piechoty Wojska Polskiego w Leeds 8 września 1972 roku.
Z małżeństwa z Ireną Janowską miał córki Danutę i Stefanię, a jego drugie małżeństwo z Mary Powell było bezdzietne.
Odznaczony był m.in.: Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1921), Krzyżem Niepodległości z Mieczami oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych.